کلامی از یاس :
اگه مطمئن باشی که قراره بیرون بمونی شروع می کنی به ساختن یه زندگی جدید، یه پایگاه جدید و یه مرحله جدید. ولی وقتی مطمئن نباشی، همه چی یه جور دیگه میشه. توی دو راهی می مونی. هی با خودت می گی خونه من یه جای دیگست. اینجا موقّتیه. این روز ها دارم می فهمم که اونا که سال ها پیش مجبور به ترک دیار شدن چی کشیدن. بگذریم. زمانی که توی این شرایط هستی، یکی از بدترین و بدترین و بدترین لحظه ها اینه که بی هدف بزنی بیرون. یا مجبوری سکوت کنی، چون نمی خوای دشمن شاد کنی. اینا هم خاطراتی هستن که بعد ها به عنوان بدترین ها یاد میشن. روز هایی که خونواده و دوستاتو از پشت لب تاپ می بینی. می گی درگیرم، گرفتارم، و اونا هم باور می کنن. ولی تو داری دروغ می گی. چون هیچ کاری نمی کنی. فقط نشستی کنج یه اتاق و الکی می خوای برای خودت مشغله درست کنی. و تهش می بینی دم دمای صبحه. و خواب. و فردا و فردا و فردا. و الکی الکی عمر می ره.
تاریخ : یادداشت ثابت - شنبه 93/7/6 ا 8:9 عصر نویسنده : ahmad ا نظر
